KARTA TELEWIZJI DZIECIĘCEJ

1.

Dzieci powinny mieć dostęp do programów wysokiej jakości wyprodukowanych specjalnie dla nich, które nie eksploatują dzieci. Poza rozrywką, takie programy powinny umożliwić dzieciom pełny rozwój fizyczny, umysłowy i społeczny.

2.

Dzieci powinny słyszeć, widzieć oraz wyrażać siebie, swoją kulturę, swój język i swoje doświadczenia życiowe przez programy telewizyjne afirmujące poczucie tożsamości, członkostwa w społeczeństwie i miejsca.

3.

Programy dziecięce powinny promować świadomość i uznanie innych kultur na równi z własnym kulturowym pochodzeniem dziecka.

4.

Programy dziecięce powinny posiadać szeroki zasięg rodzajowy i treściowy, ale nie powinny zawierać niepotrzebnych scen gwałtownych i związanych z seksem.

5.

Programy dziecięce powinny być nadawane w regularnych porach, w godzinach, w których mogą je oglądać dzieci oraz powinny być rozpowszechniane poprzez inne szeroko dostępne środki przekazu lub z użyciem innych technologii.

6.

Należy udostępnić wystarczające fundusze na wykonanie takich programów na najwyższym możliwym poziomie jakości.

7.

Organizacje państwowe, produkcyjne, dystrybucyjne i finansujące powinny uznać zarówno wagę, jak i podatność dzieci na programy telewizyjne do nich adresowane oraz podjąć kroki w celu wspierania i chronienia tych programów oraz zapewnić także programy dla dzieci w językach mniejszości.* 

*Karta Telewizji Dziecięcej, przyjęta przez telewizje publiczne podczas Pierwszego Światowego Szczytu Mediów w 1995 r. została zmieniona podczas Drugiego Światowego Szczytu Mediów w celu uwzględnienia „języków mniejszości”